En çok menekşeleri severim ben. Kendimi bildim bileli babanemin pencere kenarında menekşesi vardır.
Bu yüzden sanırım menekşeler çocukluğuma götürür beni hep.
Kadife kumaşlarla kaplanmış o salonlara, kristal avizelere, kesme vazolara döndürür.
Şimdi kendi penceremin önünü süslüyor menekşeler. Bakınca eskiye gitmek hoşuma gidiyor.
Yemyeşil bir bahçede, eskimiş bir halı üzerinde evcilik oynamak gibi , ya da kar yağdığında annemin camdan izlemesi, kardan adam için havuç atması gibi geliyor.
Ne garip ki,onlar da beni seviyor. Büyüdükçe büyüyor, çoğalıyorlar..
1 yorum:
Çok beğendim bu yazını,zaten bu performansla bu blog kurabiyeagacından cok köşeyazısına dönüşecek.
Yorum Gönder